1η
Πάλι απολογισμοί.
Καλοκαιριών επικήδειοι.
Στις ξεχαρβαλωμένες γραμμές, τρενάκι παιδικό.
Τηλεκατευθυνόμενο, απ’ τις ερινύες του Φθινοπώρου.
Πάλι ορθολογισμοί.
Όση ελευθερία μου χάρισε η θάλασσα
μια επαναλαμβανόμενη θυσία
στο βωμό της κανονικότητας.
Σιωπηλό, εξιλαστήριο θύμα, ο έρωτας.
Ωράρια, διαταγές, προθεσμίες.
Μια θηλιά, άνευ λαιμού.
Της έναστρης αμαρτίας, κάτι βελούδινα βράδια, νοστάλγησα.
2η
Ξέχασα πως αγαπούν.
Αηδιάζω στων επίδοξων εραστών
το μετέωρο άγγιγμα.
Όσα μάτια κι αν καθρέφτισαν το γυμνό κορμί μου
μονάχα εσύ, στ’ αλήθεια το σπάραξες.
3η
Ο χρόνος περνά, είναι αυτό που ξέρει να κάνει.
Όταν γελά ένα παιδί.
Όταν κάποιος, κάπου, σκοτώνεται.
Τα «τώρα» γλιστρούν, συμπαρασύρουν τα «αύριο».
Όλα γίνονται παρελθόν,
δίχως ποτέ να προλάβω – κάτι – ν’ αναβάλλω.
Μόνο η απουσία σου, ξεγελά μ’ ανυπόφορο θράσος
κάθε χρονικό περιθώριο.
Θέλω μπροστά σου, εφ’ όλης της ύλης, να προβώ
στων “εγώ” την αποκαθήλωση.
4η
Ποια είναι; Πως μοιάζει;
Μιλάμε συνέχεια για το κυνήγι της.
Για την ολόχρυση αύρα.
Τη λαχταράμε με πάθος
-θηλυπρεπής εραστής ή ανδρόγυνη ερωμένη –
μόλις την αγγίξεις, ραγίζει.
Ποια αίσθηση της αναλογεί;
Είναι τρυφερή σαν μητρικό χάδι;
Θυμίζει την έκσταση ενός αμοιβαίου οργασμού;
Έχει γλυκιά γεύση θαρρώ, όπως το ζαχαρωμένο μήλο.
Απ’ το μέτωπο της στάζουν φιλιά.
Ποια είσαι επιτέλους;
Άφησε με, για μια στιγμή
την ουτοπία σου – ευτυχία – να προσφωνήσω.
Κατ’ ευφημισμόν, όπως διδάχτηκα.
Τα σκοτάδια με φως, ανταλλάσσω.
5η
Είναι η στιγμή να δρέψεις τους καρπούς.
Τόσο κόπιασες, τόσα σ’ αναλογούν.
Εμπρός…μπήξε γερά το δρεπάνι!
Τα χλωρά μαζί με τα σάπια, δίχως διακρίσεις…
Ρήμαξε τα!
Στο τέλος θ’ αποφασίσεις.
Με ποια προτιμάς, να ξεχειμωνιάσεις;
6η
Φρένο. Πάτα λίγο το φρένο.
Μην ανεβάζεις ταχύτητα στις στροφές
αργά ή γρήγορα, θα σε πετάξουν.
Εκτός δρόμου, εκτός ορίων…εκτός…
Δέσε τη ζώνη σου και περιπάτει.
Τότε τυφλός, τώρα τυφλός, πάντα τυφλός.
Ενίοτε χρησιμοποιείς το ένα σου μάτι.
Τότε, όλοι νομίζουν πως είσαι σο-φώς.
Οι απόντες εξαιρούνται.
Για μας είσαι απλά ένας αντικατοπτρισμός, στο γενικότερο μαύρο.
7η
Μη δακρύζεις για τον ήλιο.
Η τοξικότητα του, είναι ζήτημα σχετικόν.
Ανέκαθεν οι άνθρωποι, έπαιρναν προφυλάξεις.
Προς οτιδήποτε φιλικό στην τέρψη του σώματος.
Μη δακρύζεις για μένα.
Η τοξικότητα μου είναι ζήτημα επιλογών.
Ανέκαθεν βάδιζα στο κενό.
Είναι πια πολύ αργά…
Τα πολύτιμα λάθη μου, αδίκως, περιφρονείς.
Καλύτερα να πεθάνω, παρά να προδώσω
έστω και το πιο…
Κάπου εδώ ξέμεινα από χαρακτηρισμούς.
8η
Θα έρθει μια μέρα, που τ’ όνειρο
θα μοιάζει εφικτό.
Ο αριθμός ένα, δεν θα φαίνεται τόσο μικρός.
Θα ισοτιμηθεί με χιλιάδες, εκατομμύρια…με το άπειρο!
Ολόκληρη η γη, μια πύρινη μπάλα.
Θα έρθει μια μέρα, που το «μαζί»
δεν θα ηχεί τόσο παράφωνο.
Θα έρθει μια μέρα, που τα θαύματα
θα συμβαίνουν συχνά
στους δρόμους, τις εκκλησίες, τα σπίτια.
Οι χαρές θα κυλούν όπως το νερό, τόσο αβίαστα.
Θα έρθει μια νύχτα και θα μείνει για πάντα…
9η
Πολλές κουβέντες, λιγοστές αλήθειες.
Βαυκαλιζόμαστε, ανταλλάσσοντας υπερφίαλες φιλοφρονήσεις.
Καμιά φορά θέλω να ουρλιάξω «συγνώμη»
για όλα τα ψέματα, που στόλισα με σαγήνη.
Ακόμα κι εσύ. Δεν μου άφησες περιθώρια για επεξηγήσεις.
Μ’ ένα «μπράβο» κι ένα «προχωρά» θόλωνα μ’ ευκολία
την πιο αλάνθαστη κρίση.
Σαν αμείλικτο καθρέφτη σε στήνω μπροστά μου.
Κάθε μου κίνηση, μια καταδίκη.
10η
Για το τέλος κράτησα την οργή.
Η τελευταία πράξη είναι συνήθως, η πιο επικίνδυνη.
Όσα παλάτια κι αν χτίσω, το πρώτο κύμα
μ’ ευκολία κατεδαφίζει.
Δεν απαρνιέμαι καμία ευθύνη.
Δεν αποδέχομαι ουδεμία κατηγορία.
Ο θερισμός θα με βρει, να θροΐζω
όπως κάνουν στον αέρα, τα φύλλα.
